Sfeer

Ik werk momenteel aan een nieuwe bundel, waarvan onderstaand gedicht deel uitmaakt.

In deze tijd wil de mens zich steeds meer gaan beveiligen, beschermen, wapenen. Klimaatsverandering wekt de bekommernis om het milieu, de natuur rondom ons. Het hoeft geen betoog meer dat het vijf voor twaalf is, we beginnen het aan de lijve te ondervinden. Er worden (voorzichtige) stappen gezet om de klimaatsverandering tegen te gaan. Het is een kwestie van overleven. Maar stel dat de natuur het eens van ons zou overnemen. Dat de natuur ons een stapje voor zou zijn, dat zij ons een richting uitstuurt. Leven wij niet in de illusie de natuur te kunnen bedwingen, naar onze hand te kunnen zetten?

In dit verband verwijs ik naar het boek 'The world without us' van Alan Weisman (website: http://www.worldwithoutus.com/), waarin beschreven wordt hoe de wereld zou evolueren zonder onze aanwezigheid. Wat als de mensheid in korte tijd van de aardbodem zou verdwijnen? Welke menselijke sporen zouden aanwezig blijven en welke zouden verdwijnen? De auteur beschrijft een fascinerende mogelijke toekomst voor onze planeet.

Sfeer

Nodig: filter en shelter
voor hemelstenen,
goed-en kwaadaardig.
Daarbuiten wemelt het
van gevaren, gordelroos.

We staan niet stil bij het ademen
en de kilte rondom ons,
dekken ons toe met de deken
die het bloeien en het broeien
mogelijk maakt.

Van O3 naar O2
een grote stap voor de mensheid
als de zon een gevaarlijke vriend
wordt en een zomer vol melanomen
schept en de illusie ineenklapt
(van zonnegod naar aUsgangsVerbot).

Gevolg: het cocoonen genereert
een onverantwoorde warmte
en resulteert in het welbekende effect:
een generatieslang defect
tot grote vreugde van menig insekt.